Disclaimer: Een persoon zegt dat “jonge twintigers nu eenmaal studeren”. Quod non, beste Y, dat doen niet alle twintigers. Ik verontschuldig mij nu al voor enig incoherent gebrabbel zoals enkel een laagopgeleide boerenkinkel dat kan. Ik heb niet gestudeerd, en heb enkel een BSO-diploma op zak.
Reeds een kleine week zo bijna zijn we om onze oren geslagen door getuigenissen van vrouwen die niet overdrijven. Pakkende getuigenissen. Getuigenissen waarvan je denkt van “dafuq is dit voor wereld, dat dit nog kan?”. Getuigenissen waarvan je weet dat het iedereen kan overkomen. Man of vrouw.
Schrap dat laatste maar. Want wij mannen zijn onkwetsbaar voor zo’n zaken. Wij zijn namelijk mànnen, met onze overvloedige lichaamsbeharing, onze gigantische knuppel (neen, niet dié knuppel), gehuld in dierenhuiden en ons in onze mancaves ophoudend, wachtend tot wanneer een delicate vrouw passeert zodat we haar met onze primatenmanieren kunnen imponeren, afdreigen en verkrachten.
Trek ik het hier in het belachelijke? Neen. Niettegenstaande de campagne pretendeert te handelen over “iedereen tegen de daders”, kan ik toch niet nalaten een wrange “mannen vs. vrouwen”-nasmaak te ontwaren. Natuurlijk hoeft “de modale man zich niet aangesproken te voelen”, maar wanneer de getuigenissen enkel van vrouwen komen die door mannen worden aangerand, nagefloten en dies meer – ook al zijn er ook voorbeelden bekend van de andere kant – en er over dader en slachtoffer wordt gesproken in bewoordingen van respectievelijk man en vrouw, dan gaat dat niet in je koude kleren zitten.
Nu weet ik ook wel dat opkomen voor het vrouwelijk geslacht gelijk staat met moedig feminisme, en opkomen voor het mannelijk geslacht gelijk staat met ofwel in het geval van de man “male chauvinist pig”-syndroom of in het geval van de vrouw “een onderdanige slons”, maar het moet mij toch van het hart. Wij mannen zijn het beu telkens over dezelfde kam geschoren te worden als de dader. Natuurlijk niet met zoveel woorden, en ik zie vast spoken, maar het is toch een licht gevoel dat mij overkomt, niet zozeer als ik de reacties lees, maar de vergelijkingen en de algemene berichten.
Evenveel tot vervelends toe is (en moet worden) gezegd dat de meeste mannen niet zo zijn. Wellicht niet meer geloofwaardig, nu blijkt dat de Belgische straten een openbare en never-ending orgie zijn. Maar dus zoals nog maar eens gezegd: de meeste mannen zijn zo niet. De mannen die wel zo zijn mogen ze voor mijn part chemisch castreren of hun ballen afsnijden en ze daarna zelf weer laten opeten, gezeten in een pekelbad en zonder verdoving. Maar de meeste mannen zijn zo niet.
Dus wens ik ook in naam van de mannen sorry zeggen. Sorry, voor al die keren dat ik de deur openhield voor een vrouw met haar handen vol. Volgende keer krijg je die in je gezicht gesmakt. Sorry, voor die keer dat ik opstond voor een vrouw in de bus, toen die aan het jongleren was met kind en buggy. Volgende keer zet ik mijn voeten op de zetel. Je m’excuse de vous avoir montré la chemin vers Floralux, parce que vous êtes une française qui ne peut pas parler néerlandais.
Volgende keer negeer ik jullie zo straal als ik maar kan. Dan kan ik ook niets meer verkeerd doen, en beantwoord ik ook aan het stereotiep van de oerman, zonder daarmee jullie te schofferen of de indruk te geven dat ik avances maak.
De Wet Van Nollet 
Twitter was te kort om te reageren, helaas.
Ik snap de frustratie, maar toch een aantal dingen:
-wijoverdrijvenniet heeft meermaals opgeroepen aan mannen om ook hun verhalen met grensoverschrijdend gedrag te delen, want die zijn er zeker ook. Dat probleem is denk ik zwaar miskend. Maar als mannen niet komen met hun verhaal, kunnen we het ook niet ruiken en onder de aandacht brengen. Enkelingen schreven, maar het zijn naalden in hooibergen helaas.
-Mensen (en tot nu toe is dat inderdaad vooral vrouwen, het was ook initieel een reactie op de boodschap dat vrouwen niet zo moeten zeiken) delen nu eenmaal de dingen die hen echt overkomen zijn. Dat mannen zo vaak vernoemd worden als “dader”, wil ook zeggen dat mannen dat (iig bij vrouwen dan) ook het vaakst dóen. Dat wil NIET zeggen dat “de meeste” mannen dat doen, wel dat van de populatie daders de overgrote meerderheid blijkbaar mannelijk is. Ik denk dat dat ook komt door hoe allerhande media ook telkens de boodschap stuurt dat mannen dominant moeten zijn, altijd maar seks willen, dat er voor vrouwen weinig belangrijker is dan er zo uitzien dat een man hen wel wil. Ingewikkelde zaak iig, maar ik denk wel dat daardoor een bepaald groepje mannen zich zo ontwikkelt tot daders. Ontkennen dat de daders vaak mannen zijn, negeert dat en de oorzaak ervan, waardoor een oplossing voor altijd zal uitblijven.
(Nogmaals, ik denk dat ook mannen veel meer lastig gevallen worden, en dat daar de groep vrouwen onder de daders vast groter is, maar dan moeten mannen echt hun verhaal beginnen vertellen, zoals wijoverdrijvenniet al enkele keren uitdrukkelijk vroeg)
-Misschien, heel misschien, betekent het feit dat er zo vaak naar boven komt dat daders vaak mannen zijn, dat de meerderheid van de mannen die WEL een greintje fatsoen hebben in plaats van in hun gat gebeten te zijn door mensen die gewoon hun ervaringen delen zoals ze zijn, zich mee afzetten tegen de klojo’s die dit wel doen. Misschien moeten die mannen gewoon mee reageren als ze ooit zulke dingen zien gebeuren, of hun vrienden respectloos zien of horen doen. Misschien helpt het als die mannen zich mee afzetten tegen de stereotypes en de denkbeelden die dit soort gedrag mogelijk maken en aanmoedigen.
Ik zie alvast ook heel wat tweets passeren die expliciet stellen dat mannen heus niet allemaal zo zijn, dat we het écht niet hebben over “alle mannen”, dat we het enkel maar hebben over zij die deze dingen dóen, dat we mannen graag zien, dat we dankbaar zijn voor al die mannen die ons met respect behandelen en die mee de strijd tegen intimidatie voeren.
Ik begrijp dat het heel frustrerend moet zijn om daar als dader altijd de groep te zien staan waartoe je behoort. Echt waar. Helaas maakt dat niet dat het probleem opeens niet echt is. Het “imagoprobleem” dat jij nu voelt voor mannen, wordt veroorzaakt door het selecte groepje mannen dat zo veel vrouwen deze ervaringen bezorgt, niet door het feit dat deze vrouwen het recht hebben te praten over wat er met hen gebeurt. Mee het issue aanpakken gaat echt veel helpen en brengt óók broodnodige nuance in beeld. Moedig ook vooral alle mannen die je kent aan om vervelende ervaringen (al dan niet anoniem) te delen als ze die hebben. Dat kan via http://www.wijoverdrijvenniet.org, op twitter @geenoverdrijver, en op facebook op http://www.facebook.com/wijoverdrijvenniet.
Bedankt voor je reactie op mijn blog. Hopelijk was het nog redelijk verstaanbaar opgesteld – dit om enig laagopgeleid gebrabbel te verontschuldigen.
– Mannen zullen niet reageren. Punt. Waarom niet? Omdat vrouwen (en that’s saying a lot) meer worden “geaccepteerd” als zijnde slachtoffers (niet dat ik hiermee wil zeggen dat je van vrouwen slachtoffers mag maken, maar het wordt van hen wel meer geaccepteerd dat ze hun verhaal doen, net omdat het ook zoveel meer gebeurt en vanuit de geschiedenis als (sorry, sorry!) “zwakke geslacht”). Mannen worden nog altijd meer geleerd dat ze het moeten “pakken als een vent” (take it like a man). Ikzelf postte ook ergens een reactie dat ik – weliswaar zonder seksuele bedoelingen, godzijdank – in elkaar geklopt werd door vier man. Krijg ik van zo’n feministe een minimaliserende reactie en een inlevingsoefening op mijn bord – niet dat ik dat nodig heb, ik was een jaar bang om daar te passeren, als bruine gordel karate kan dat tellen. De reactie was totaal belachelijk makend en minimaliserend. Ik heb toen ook al mijn reacties verwijderd, omdat ik een “fuck you, fuck it” gevoel had.
– Veel mannen aarzelen om openlijk hun steun te betuigen – hou er rekening mee dat veel mannen die nu zogezegd sympathisant zijn, zelf ook bijbedoelingen hebben – net omdat het zo’n aanvallende feministische (onder)toon heeft.
– Ik vind het initiatief an sich prachtig (maar jammer dat het moet bestaan, natuurlijk) maar ik kan me niet van de indruk ontdoen dat de originele stokebrand het ook deed met een beetje “ik, ik, ik” in gedachten. Dat ontkracht het initiatief eigenlijk een beetje voor mij.
– Je moet maar eens zien hoe vaak het toch ontaardt in een mannen vs. vrouwen spelletje, zoals ook op de originele blogster haar blog. Toch steeds mannen vs. vrouwen ipv dader vs. slachtoffer. En dat is jammer.
ik ben het helemaal met je eens. als vrouw heb ik me in feite wat geërgerd aan de hele heisa. tuurlijk is het gedrag van sommige mannen niet ok. maar na een tijdje leek het alsof élke man slecht is en élke vrouw slachtofffer. ik ben geen slachtoffer en ik geloof wel in de goedheid van de meeste mannen.